بانو شریعت رضوی آرامش را به جوانک بی قرار برمیگرداند

معمولا نوشتن آدمی را به اطرافیانش معرفی می کند. معمولا نوشتن پلی می شود میان کسانی که همدیگر را نمی شناسند اما به خواندن چند خطی از همدیگر دل می بندند. آشنا می شوند. آشنایی می یابند و گاهی حرفهای ناگفته خود را از میان خطوط آنها می خوانند. نوشتن را دیرزمانی پیش به منزله راهی برای سبک کردن دل می دانستم اما خیلی زود آموختم که نوشتن دلم را آرام نمی کند که ذهن و دلم را همسو می کند و نظم می بخشد. به گمانم بیشتر کسانی که می نویسند به همین نقطه از اتصال می رسند. دلشان با ذهنشان همسو می شود و آرامش می یابند٬ نه اینکه دلشان سبک می شود. بانو شریعت رضوی آرامش را به جوانک بی قرار برمیگرداند...

امروز یکی از ویدیوهایی که دیده بودم را در اینستاگرام استوری کردم و بعد از ساعتی که باز آن را دیدم پاکش کردم. مضمون این بود که کسی که مهاجرت کرده است در حقیقت مرده ای است که هنوز مردنش را باور نکرده اند و تمام این ارتباطات از طریق واتزاپ و برنامه های اینجنینی تنها مروری بر خاطراتی است که امروز وجود دارند و صورت واقع ندارند. پاکش کردم چون آنچه در این بخش انتخاب شده آورده شده بود را باور ندارم. ویدیوی کاملش را می بینم و نظری کاملتر خواهم داشت. بانو شریعت رضوی آرامش را به جوانک بی قرار برمیگرداند...

حیرتی است در پس هر کوچهپشت هر درخت٬ در پس هر نگاهساده نیست دردمندیدردآشنایی تا بشنود درد درونکوچه ها خاکی٬ مزارع خشک٬ چشمها حدقه ای خالیسوسوی نوری در ناکجای افقپرسشی بی پایانقرنهاست دردی در پس این اندوه بی پایانقرنهاست مرغی به هوای آزادی استوعده ها آمدند و شدندنقشها بازی و عوض شدنداما٬ این رویا ...کورسویی است در ناکجای افقکودکی انگشت به دهان مادری بچه ای در بغلپدری نان در دستکورسویی است در افقآزادی ... بانو شریعت رضوی آرامش را به جوانک بی قرار برمیگرداند...